REFORM DEĞİL KURAN’A DÖNÜŞ

 

BU HAREKET POPÜLİST BİR HAREKET DEĞİLDİR

 

Geniş halk kitlelerinden birçok İslam düşünürüne kadar pek çok kişi, bugün İslam adına sergilenenlerin düzeltilmesi gerektiğini düşünüp gerçek İslam’ın bunlar olmadığının anlatılmasını istemektedir. Bu hareket popülist bir hareket de değildir. Yani bu hareket, sadece geniş kitleler Müslüman olsun, insanlar İslam’ı daha çok sevsin diye ortaya çıkmamıştır. Bu hareket, bugün sergilenen manzaranın Allah’ın diniyle, Allah’ın dininin tek kaynağı Kuran’la çelişmesi yüzünden oluşmuştur. Amaç, insanların beğeneceği dinin değil, Allah’ın istediği dinin oluşturulmasıdır. Sonuçta Kuran’ın anlattığı din, insanların daha rahat yaşayabileceği, daha rahat uygulayabileceği, daha çok sevgi ve tolerans dolu bir yapıdadır. Bu yüzden de katı detaycı kurallardan sıkılan, ayrıca akla ve vicdana uygun bir dine özlem duyan birçok insanca kolayca benimsenebilmektedir.

Fakat ana gaye insanların beğenisi değildir; insanların beğenisi, ana gaye gerçekleşirken ortaya çıkan sonuçlardan birisidir. Amacı insanların beğenisi olan bir hareket, dini Allah’ın istediği gibi değil; şahsi, kültürel görüşler ve siyasal amaçlar çerçevesinde şekillendirir. Allah’a ait olmayıp sübjektif olan, yani insani olan hiçbir şey din olamaz.

 

HERKES MEZHEPSİZDİ

Peygamberimiz ve dört halife döneminde, Kuran dışında dini bir kaynak yoktu (11. bölüme bakınız). Mezhepler de olmadığı için insanlar mezheplere bağlı olmadan doğrudan Kuran’a bağlıydılar. Kuran’ın belirttiği şekilde dini yaşar, Kuran’ın serbest bıraktığı konularda kendi beğeni, örf ve alışkanlıklarına göre hareket ederlerdi. Kimse ben Sünniyim, Hanefiyim, Şafiyim, Şiiyim, Aleviyim, Caferiyim şeklinde görüş belirtmiyordu. Onlar “Müslümanım” diyor, rehberlerini Kuran görüp, bununla yetiniyorlardı. Hatta Peygamberimiz’in dönemindeki en cahil bedeviler bile Kuran ayetlerinden anlayışlarına göre faydalanıyor ve Müslüman oluyorlardı. Bizim arzumuz da aynı o günlerde olduğu gibi Hanefi, Şii, Caferi, Sünni gibi etiketler kullanmadan, mezheplere bağlanmadan, ilave etikete gerek duymadan sadece Müslüman olmamız; değişmeyen, çelişkisiz, akla, mantığa uygun ve Allah’ın uymamızı istediği Kuran’a, diğer kaynaklara itibar etmeden tâbi olmamızdır. Böylece Müslümanların dine fatura edilen uydurmalardan ve bu paramparça tablodan kurtulmalarıdır. O dönemdeki gibi olmaktan, sadece Kuran’a uymayı, Kuran dışında başka bir dini kaynak tanımamayı, takısız Müslüman olmayı kastediyoruz. Yoksa Kuran’ın verdiği serbestliklerin, o döneme göre düzenlenmesi gerektiğini söylemek Kuran’ın dinine ilave yapmaktır. Kuran’ın hüküm getirmediği konuların Allah’ın bizi özgür bıraktığı konular olduğunu anlarsak, din diye bildiğimiz yanlışları düzeltebiliriz. Çünkü din anlayışımızdaki bozulmaların büyük kısmı, Kuran’ın bizi özgür bıraktığı konularda kısıtlamalar getirilmesi ile ortaya çıkmıştır (39. bölümü okuyunuz).

Tüm bunları gerçekleştirirken ilk önce Allah’ın bunu istediğini anlamamız lazımdır. Bunun için kitabın ikinci bölümünde Kuran’ın tek kaynak olduğunu açıklayan görüşlerin yeterli olacağına inanıyoruz. Kuran’ın yeterliliğine dair bu bölümde bahsetmediğimiz birçok ayeti, kitabın diğer bölümlerinde göstermemiz zaten yeterli olan bu ayetleri daha da pekiştirecektir. İlerleyen bölümlerde, kutsala fatura edilen, doğru ile yalanın birbirine karıştığı hadis kitaplarında, doğru ile yalanın bir daha ayırt edilmeleri mümkün olamayacak şekilde karıştıklarını göreceğiz. Eğer hadisler Kuran gibi dinin kaynağı olsalardı, bu, İslam’ın geriye dönüşü mümkün olmayan bir tarzda bozulduğu manasına gelecekti. Bu yüzden, hadislerin dinin kaynağı olamayacağını göstermek hem dinimizi, hem de Peygamberimiz’i iftiralardan kurtarmak anlamına gelmektedir. Dört halifenin, Peygamberimiz’in Kuran dışında nakledilen sözlerini yazdırmama ve hatta yaktırma konusundaki tavrını görünce (4, 10 ve 11. bölümleri okuyunuz) Kuran dışında dini kaynak aramamanın ve dinin sadece Kuran’dan öğrenilmesi gerektiği iddiasının haklılığını daha da iyi anlayacaksınız. Uydurulan din ile indirilen dini ayırt ederken kullandığımız yöntemimizdeki temel yaklaşımlarımızdan biri; indirilen dini (Kuran’ı) ve uydurulan dini inceleyerek ve kıyaslayarak, gerekli delilleri ortaya koymaktır. Allah’ın istediği gibi akıl işletilerek ve “beyyine” yani açık delil üzere olunarak, mevcut yapı değiştirilmelidir. Bunun aksi bir tutum, körü körüne taklit veya gelenekler ile arzu edilenin dinselleştirilmesi olur ki, bu da bizi karşı olduğumuz yapıyla aynı şekilde kaosa sürükler.

Din adına uydurulan şeyleri ortaya çıkarıp dini sadece Kuran’ın denetimine teslim ederken, tartışılmaz olduğu sanılan kişilerin hegemonyasından dini kurtarmak gerekir. Bu sağlanmadan Sünni ile Şii, Alevi ile Hanefi, Şafi ile Caferi kucaklaşamaz. Daha doğrusu herkes tartışılmaz gördüğü insanlardan dinini kurtarıp, tek tartışılmaz olarak Kuran’ı ilan edecektir ki; herkes Sünnilik, Alevilik, Şiilik, Hanefilik etiketlerinden kurtulup, etikete ihtiyaç duymayan Müslüman olabilsin. (Bu arada biz de Kuran’la belirli sünnete tabi olma hususunda “Sünni”, Hz. Ali’yi sevme manasında “Şii” ve “Alevi” olarak kendimizi kabul etmekte bir sorun görmemekteyiz. Fakat bizim karşı olduğumuz, bu kavramların; sözlük anlamları değil, sosyolojik olarak kazandıkları anlam ile Kuran’a ilave ve çelişkilerle dolu olan mezhepsel öğretileridir.)

Yani Sünni olanlar Ebu Hanife’yi, Şafi’yi, Malik’i, Hanbel’i kutsallaştırıp, din kurucusu haline getirmekten kaçınmalılar, “Ebu Hanife 99 defa Allah’ı rüyasında görecek kadar büyük insandı” şeklinde hezeyanlardan kurtulmalılar. (Bu inanılmaz iddiayı Çağrı Yayınları’nın Fıkhı Ekber kitabı baskısında ve Ebu Hanife’yi öven bazı yazılarda görebilirsiniz. Bu arada dinde akılcılığı savunduğu için birçok mezhep kurucusu ve hadis kitabı yazarının şiddetle eleştirdiği Ebu Hanife’nin böyle bir şey iddia ettiğini hiç zannetmediğimizi de belirtmeliyiz.) Bu arada bu mezhep imamlarıyla beraber Buhari, Müslim, Tirmizi, Ebu Davud ve diğer hadis ve ilmihal kitapları gibi eserlerle Kuran’ın önünde oluşturulan kalabalığa son verilmelidir. Şiiler de “Bizim imamlarımız masumdur, onlar hiç hata yapmazlar” deyip, imamlarına, yüzde yüz güvenerek, Peygamberimiz’in ve Kuran’ın vasıflarını onlara veren iddialarından vazgeçmeliler; Kuran dışında dini kaynak, Peygamber dışında din önderi tanımamalıdırlar. Aleviler de kutsallaştırdıkları dedelerini değil, Kuran’ı dini kaynak olarak esas almalılar, Peygamber soyundan olmanın kimseye bir üstünlük sağlamadığını bilmelidirler. Kuran’da, Hz. İbrahim’in babasının ve Hz. Lut’un karısının inkârcı oldukları anlatılmaktadır. Peygamberler hayattayken bile yakınları kimi zaman kurtulamazken, Peygamberimiz’in bilmem kaç göbek öteden torununun torunlarının torunlarında üstünlük aramak ve bunu yaparken Kuran’ı, yani Allah’ın rehber, rahmet ve her şeyin açıklayıcısı olarak bize gönderdiği kitabı (16-Nahl Suresi 89) göz ardı etmek olacak şey değildir.

Her mezhebin güzel yaptığı bir şeyi de unutmayalım. Her mezhep diğerinin hatalarını, diğerinin eksiklerini çok iyi anlamaktadır. Sünniler, Şiilerin mezhep imamlarını “masum” ilan ederek körü körüne onlara tabi olmalarını çok mantıklı bir şekilde eleştirirler. Fakat sonra kendi imamlarını; Hanefi’yi, Şafi’yi, Malik’i, Hanbel’i tartışılmaz kıldıklarını, din diye Kuran yerine onlara tabi olduklarını unuturlar. Bir mezhebe göre bir farzı yerine getirenin, diğer mezheplere göre haram işlediği birçok husus ortaya çıkar ve “Sen Hanefi isen bu doğru, Şafi isen şu, Hanbeli isen öbürü doğru…” derler ve Allah’ın indirdiği din bir iken bir sürü farklı hüküm listeleri oluştururlar. (14. bölümdeki “mezhepler” ile ilgili kısmı okuyunuz.) Şiilerin mezhep imamlarını yüceltmelerindeki hatayı çok iyi algılayan göz, ne yazık ki kendisi de aynen bir imam bulup ona tabi olmuştur ama aynı göz onu fark eder, kendini fark etmez. Ona “sapık” der, kendisine ise yegane kurtulacak olan fırka, mezhep diye bakar. Belli kişilere tabi oluyorsanız, sizin onlardan farkınız nedir? Çoğunuza göre kendi tabi olduğunuz kişi en üstün kişi, diğerleri ise sapıktır. Peki hangi kritere ve neye göre? Kriteriniz Kuran olsaydı, zaten Kuran dışında dini otorite, dini hüküm koyucu aramamanız gerekirdi. Sorun da zaten burada; Kuran’ı dinin tek kaynağı yapmadıkları için birbirlerini kınayıp, aynı hataları kendileri yapıyorlar.

DİNCİ VE DİNSİZ YOBAZLIK

 

Kuran, Yaratıcımız’ın din adına bizden istediklerinin, bize yolladığı mesajların tamamını içermektedir. Kuran zamanın değişimiyle oluşacak yeni durumlara da uygun olan Allah’ın vahyidir. Değişim kaçınılmazdır ama yeni oluşan şartlara cevap vermek Allah’ın kitabının mucizesidir. Bu mucizevi durum, İslam’ın reforma ihtiyaç hissetmemesini sağlar. Fakat iki grubun güçleri bu dine bağlıdır; dine karşı çıkan dinsizlik yobazlarının ve uydurulmuş dini bir türlü bırakmak istemeyen dinci yobazların. Dinci yobaz sıkı sıkıya uydurmalarına sarılırken, diğeri “İşte dininiz budur” diyerek prim yapmaya, içinden çıkılmaz sistemi gösterip insanları dinden uzaklaştırmaya çalışır. Dinci yobaz kendi dışındakileri “cehennemlik” ilan ederek uydurmalarına daha çok sarılır. Görüldüğü gibi bu iki zümrenin de sermayesi aynı ama sermayeyi kullanma şekilleri farklıdır. Bu yüzden Kuran’a giderek dinin düzenlenmesinden en çok bu iki grup rahatsızlık duyacaktır. Din düşmanı yobaz, dine saldıracak materyalleri elinden alındığı için bozulacaktır. Dinci yobaz ise artık kemikleşmiş bir geleneğe dönüşmüş yapısı elinden alındığı için kızacak ve aforoz etme, cehennemlik ilan etme mekanizmalarına sarılacaktır. Geleneksel din adına bu aforozları yapanların üniversitede kürsüsü olan profesörler, tarikatlar ile hiziplerin başları ve geleneksel yapının sözde aydın yazarları olması bizi şaşırtmamalıdır. Kuran bize sosyolojik bir vaka olarak bir fikir ileri sürüldüğü zaman o fikre ilk önce “mevcut yapının elitleri”nin karşı çıkacağının dersini vermektedir. Bu yüzden, kürsüsünde yıllarca geleneksel dini savunanlar, tarikatını geleneksel yapı üzerine oluşturanlar; kendi otoriteleri sarsılacak, yıllarca emek verdikleri karizmaları depreme uğrayacak korkusuyla Kuran’da anlatılan şekliyle İslam’a ilk saldıranlar olacaklardır. Hz. İsa’yı öldürmeye kalkanların Yahudi din adamlarının önde gelenleri olduğu şeklindeki tarihsel dersi hatırlamamız, Kuran’ın İslam’ına karşı savaşanların “din adamı” vasfıyla ortaya çıkışlarına şaşırmamızı engelleyecektir. Dine, hiç kimse, din istismarcısının verdiği gibi zarar vermemektedir. Bunu Müslümanların çoğu, Hıristiyan engizisyonlarının insanları din dışı ilan etmelerinde, papazların günah çıkartmalarında çok iyi görür. Fakat aynı göz, kendi istismarcısının, kendisiyle azıcık zıt fikir beyan eden insanları cehennemlik ilan etmesinde ve adeta Kuran’a ilave yeni bir din oluşturmasında aynı hassasiyeti göstermez. Evet, Hıristiyan papazlar nasıl dini kendilerinin tekeline almak için insanlara zulmettilerse, aynı zulüm bizim dinimizde de yaşanmıştır. Falanca papazın veya azizin kerametleri, üstünlükleri, o yüzden onlara itaat edilmesinin gerekliliğiyle ilgili hikâyeler nasıl Hıristiyanlıkta anlatılmışsa; bizde de falanca şeyhlerin, imamların, evliyaların kerametleri, üstünlükleri, rüyalarında Allah’ı bile gördükleri anlatılmış ve bu yüzden onlara uyulması gerektiği iddia edilmiştir.

Bize düşen, kendi şahsi görüşlerini ve geleneklerini dine fatura ederek gerçekleştirilen yozlaştırmaya, Kuran’a giderek son vermektir. Böylelikle insanla çelişik hale getirilen din, insanla barıştırılacaktır. Çözüm yolu reform değil; Kuran’a uygunluğu ve dönüşü hayata geçirmek, uydurulan sahte kutsalları ve Kuran dışındaki tartışılmazları reddetmektir. Bu yaklaşımla mezhepleri birleştirme de amaçlanmamalıdır. Mezhepler üstü, uydurmalara dayanmayan Kuran, temel ve tek dini kaynak olarak ortaya konulmalıdır. Allah’ın dini olan İslam’da bozucu bir reform yapılmıştır ve sırf “İslam” olan din Hanefilik, Şafilik gibi mezheplere dönüştürülerek, Allah’tan olan insani olanla karıştırılmıştır. Bugün yapılması gereken, Allah’ın dininde (Kuran’da) reform değil, olsa olsa uydurulan dinde reformdur; bu ise reform değil, öze dönüştür.

 

 

DİYANET SORUNU

Türkiye açısından olaya bakıldığında Sünni ağırlıkta olan Diyanet kurumunun Kuran’ın ışığında düzenlenmesi önemli bir sorundur. Ne yazıktır ki sorulara Kuran’a dayanarak değil Sünni fıkhına, mezheplerin İslam’ına dayanarak cevap veren Diyanet’e göre hurafe deyince akla türbelere bez bağlamak ya da türbelerde mum yakmak gibi şeyler geliyor. Dini konularda görüş sorulduğunda, gırtlağa kadar hurafelere boğulmuş kaynaklara gönderme yapan Diyanet’in, bu yaklaşımı, düzeltilmesi gerekli ciddi bir sorundur. Ayrıca imam hatip liseleri ve ilahiyat fakültelerinde Sünniliğin Hanefi kolunun hegemonyası ağırlıktadır. Bu mezhepçi anlayış ise kitlelerle Kuran’ın arasına mezhep duvarı örmektedir. İmam hatip liselerinde yetişen Sünni-Hanefi din görevlileriyle, mezhepsel anlayışın devamı sağlanmakta ve Sünni imamlarla en ücra köylere kadar Kuran’ın anlattığı şekliyle din yerine mezhepsel yorumlarla bezenmiş ilmihal kitaplarından “dini” bilgiler aktarılmaktadır. Diyanet’ten ilahiyatlardan imam hatiplere kadar kurumların büyük bir bölümü tek yanlı Hanefi mezhebinin öğretileriyle doludur. Bu yüzden, bu kurum ve kuruluşların değişikliğe uğrayarak yeniden yapılandırılmaları zorunludur. Yoksa daha uzun yıllar “hurafe” denildiğinde bez bağlanan, mum yakılan türbelerden başkasını anlamayan birçok kişi yetişecek. Ülkemizdeki ikinci büyük mezhep ise Aleviliktir. Cami ile aynı manaya gelen ve aynı kökten türeyen “cemevi” terimiyle bu mezhebin ibadet yeri bile değiştirilmiştir. Sünniler ile Aleviler arasında evlilikler yasaklanmakta, bu iki mezhebin taassubuyla birçok kişi birbirinin cenazesine bile gitmemektedir. Mezhep taassuplarının dini getirdiği nokta apaçık ortadadır. Irkçı ayrılıktan daha tehlikeli bir fitneyi bağrında taşıyan bu ayrılığın kanaatimize göre tek ilacı; herkesin mezheplerini bırakıp, yalnız Kuran’ın etrafında toplanması, Kuran’ın helalini helal, haramını haram bilip; Kuran dışı her türlü otoriteyi reddetmeleridir. Yoksa ne Hanefi Alevi olur, ne de Alevi Hanefi. Tek çıkar yol, Allah’ın değişmemiş kaynağı olan ve ortak saygınlığa sahip tek kaynak olan Kuran’ın etrafında birleşmek; dedeler, şeyhler, imamlar yerine Kuran’ı otorite yapmaktır.

 

SÜNNİ MEZHEPLERE GÖRE ÖLDÜRÜLMESİ GEREKENLER

 

Diyanet İşleri Başkanlığına gelince, bu kurum dini konulardaki açıklamalarında yöntemini tutarlı bir şekilde belirlemelidir. Eğer Diyanet İşleri’ne göre Sünni mezheplerin ve hadis kitaplarının dinen takip edilmesi zorunluysa, bu, her konuda tutarlı bir şekilde ortaya konulmalıdır. Örneğin kadınlarla ilgili konularda; erkeğin tüm vücudu cerahat olsa ve kadının bu cerahati yalayarak temizlese de erkeğin hakkını ödeyemeyeceğini, kadının tek başına 90 km’den fazla seyahat etmesinin haram olduğunu, kadınla erkeğin el sıkışmasının ya da sıcaklığı geçmeden kadının kalktığı yere oturulamayacağını da Diyanet İşleri açıklamak zorundadır. (21 ve 22. bölümlerde kadınlar hakkındaki uydurmaları okuyacaksınız.) Yine Sünni mezheplere göre İslam dinini değiştiren kişilerin öldürülmeleri gerekir. “Mürtedin (dinden dönenin) katli vaciptir” ifadesi ile belirtilen bu hüküm, Müslüman ailede doğup, sonradan “kâfir” olan herkes için geçerlidir. Yani Türkiye’deki herhangi bir kişinin dinsiz olması halinde Sünni mezheplere göre öldürülmesi gerekir. Ayrıca Hanefi mezhebine göre namaz zorla kıldırılır, oruç zorla tutturulur. Namaz kılmayan dövülür ve kılmaya başlayana kadar hapsedilir. Diğer 3 Sünni mezhepte namaz kılmayı reddeden öldürülür. Ayrıca Sünni kaynaklara göre kişinin kâfir olması çok kolaydır. Örneğin “Kadın ile erkek el sıkışamaz”, “Kadın tek başına 90 km den uzağa gidemez”, “Kadın erkeğin cerahat kaplı vücudunu yalayarak temizlese de erkeğin hakkını ödeyemez” gibi hükümlerin veya bunlarla ilgili hadislerin herhangi birinin saçma olduğunu söyleyen de Sünni mezheplere göre “kâfir” olur. Eğer bir Müslüman, bir alimi beğenmeyip ona “alimcik” derse, kitapları çok itibar görmüş bazı Ehli Sünnet din bilginlerine göre bu kişi kafirdir (Bakınız Ahmed Ziyaeddin Gümüşhanevi, Ehli Sünnet İtikadı). Yani Sünni olmayı İslam’ın bir şartı olarak gören bir kişi, bu görüşünde tutarlıysa, Türkiye’nin çok büyük bir kısmının dinden çıktığı için öldürülmesi gerktiğini de savunmak zorundadır! Dini anlamada yöntem çok önemlidir. Eğer Sünni mezhepler adına ortaya konan görüşleri savunuyorsanız, sırf Müslüman olmadığı için birçok kişinin öldürülmesini meşru gören terör örgütlerine nasıl kızarsınız? Bu örgütler, kendi terörlerini meşrulaştıracak birçok izahı Sünni kaynaklardan, hadis kitaplarından bulmaktadırlar. İnsanların ne kadar kolay kafir ilan edilebildiğini ve sonra öldürülmesine karar verilebildiğini şu olaydan anlayabiliriz:

 

“KABAK SEVMİYORUM” DİYENİN KELLESİ GİDER

 

Ebu Yusuf, Hanefi mezhebinin 3 kurucusundan biridir ve Ebu Hanife’den sonra ikinci en önemli kişisidir. Bir gün Ebu Yusuf “Peygamberimiz kabak severdi” der. Bu lafı söylediği ortamda bulunan bir kişi, bu lafın üstüne “Ben kabak sevmiyorum” der. Ebu Yusuf “Peygamber’in sünneti olan bir şeyi sevmeyen Peygamber’e karşı gelmiş olur, Peygamber’e karşı gelen Allah’a karşı gelmiş olur” der. Allah’a karşı gelen kâfirliğe dönmüş olacağı için Ebu Yusuf bu şahsın kellesinin kesilmesi için muşamba ve kılıç ister. “Kabak sevmiyorum” izahına tövbe eden adam kellesini zor kurtarır. Bu olay Hanefi mezhebini savunan kitaplarda, Ebu Yusuf’un dini konularda ne kadar titiz olduğuna delil olarak anlatılır (Bakınız Ahmed Ziyaeddin Gümüşhanevi, Ehli Sünnet İtikadı, s. 80).Diyanet İşleri, eğer bir kurucusunun “Kabak sevmem” diyen kişinin öldürülmesini dinen gerekli gördüğü bir mezhebi doğru buluyorsa, kendi içinde tutarlı kalarak, terör örgütlerini nasıl hatalı bulacaktır? Eğer dini anlamada yönteminiz, Hanefi mezhebi adına ortaya konan hükümleri dinin mutlak hükümleri olarak görmekse, o zaman tüm bu izahları savunmak zorundasınız. Bizim yöntemimiz belli; biz, din Kuran’a eşittir, Kuran dinin tek kaynağıdır diyoruz. O yüzden bu yöntemimize dayanarak Kuran’da geçmeyen ve Kuran’a aykırı olan Sünnilik adına ortaya konmuş tüm bu izahlara karşı çıkıyoruz. Sizin yönteminiz ne? Örneğin Hanefi mezhebine göre dinden dönenlerin -mürtedlerin- öldürülmesi gerektiğini de açıklamanız gerekmez mi? Yöntemsiz, keyfi yaklaşımlarla din anlaşılır mı? Dini yöntemsiz şekilde açıklamaya kalkmak kendi görüşünü, gelenekleri, siyasal çıkarları dinselleştirmek değil de nedir?

Diyanet İşleri’ndeki çalışanların çok büyük çoğunluğu -tahminimizce- teröre karşıdır. Fakat Sünniliğin kaynak kitaplarının, dinden dönenlerin veya namaz kılmayanların öldürülmesini gerektirdiği de gerçektir. İslam adına yapılan birçok şiddet eyleminde bu tip uydurmaların önemli bir rolü olmuştur. Siz ne kadar iyi niyetli olursanız olun, savunduğunuz sistemi objektif olarak değerlendirmek ve tutarlı bir şekilde ortaya koymak zorundasınız.

 

 

Osmanlı’da, İslamiyet ile uyumlu bir şekilde, birçok güzellikler ortaya konmuş; Allah’ı çok anan, İslam ahlakının güzelliklerini üzerinde taşıyan birçok kişi, bu imparatorluğun topraklarında, bu imparatorluğun sağladığı olanaklar sonucunda yetişmiştir. Fakat aynı ortamda mezhepçi anlayışın eksiklikleri ve yanlışları da kendini göstermiştir. Osmanlı padişahları Sünniliğin halifesiydiler ve Sünniliğin dört mezhebinden biri olan Hanefi mezhebindendiler. Bu tarihsel süreçte dinimiz, bu topraklarda, Sünni mezhepler ile eşitlendi. Bugün din adına ortaya konan kadına bakış açısından ibadetlere kadar her husus, Sünniliğin izahlarının etkisi altındadır. İşte tam da bu mezhepçi sistem üzerinde reform yapılması gerekmektedir. Fakat yapılan bu reforma “dinde reform” denmez. Çünkü bu yaklaşım; dinin özüne, kaynağına (Kuran’a) döndürülmesi demektir. Allah’ın sisteminde reform (değiştirerek yeniden yapılandırma) düşünülemez. Çünkü Allah’ın sözlerini, Allah’ın hükümlerini insanlar değiştiremez. Sünni mezheplerin dinimizde yaptığı değişiklik (reform) ve bunun sonucu ortadadır. Yapmamız gereken; mezheplerin Kuran-dışı izahlarını reddetmek ve Kuran’a gidip dinle ilgili her konuyu Kuran’dan çıkarmak, böylece dinimizi Kuran’a göre yapılandırmaktır. Eğer biri bize, dini bir konuda bir çıkarım, bir hüküm söylerse “Bu izahını neye göre yapıyorsun?” diye sormalıyız. İzah eğer Kuran’a dayandırılmıyorsa, din adına bir şey ifade etmez. Bu izahları yapanlar ister şeyh olsun, ister müftü olsun; dini izahlar, ağzından çıktıkları kişinin makamına göre değil, Allah’ın kitabı Kuran’da dayanakları olmalarıyla geçerlilik kazanırlar.Tüm bu felaketlerden kurtuluşun formülü çok basittir: Allah’ın kitabı Kuran’ı ele alıp, geri kalan her kaynağı bir kenara bırakmak. Tüm ibadetleri, dini ahlakı, insanlar arası ilişkilerdeki dini gerekleri; yani hem teoriyi, hem hayatın pratiğini Kuran’a giderek öğrenmek. Kuran’da geçmeyen hususların dinle alakası olmadığını, Kuran’ın açıklamadığı konularda Allah’ın kendi tercihimizi belirleme hakkını bize verdiğini bilmek. Hiçbir mezhebe bağlanmamak, “Müslüman” ismi dışında hiçbir isme gerek duymamak. Böylece tek din, tek kitap, tek isim etrafında birleşmek.