PEYGAMBERLERİN AŞIRI YÜCELTİLMESİ

De ki: “Size Allah’ın hazineleri yanımdadır demiyorum, gaybı da (algılanamayanı da) bilmiyorum ve ben size bir meleğim de demiyorum. Ben bana vahyedilenden başkasına uymam.”

6-Enam Suresi 50

Görüldüğü gibi Peygamberimiz de aynı bizim gibi vahye, yani Kuran’a uymakla yükümlüdür ve bu vahiy dışında evrensel dini bir hüküm oluşturması mümkün değildir.

PEYGAMBERLERİ YARIŞTIRMA

O’nun elçileri arasında hiçbirini ayırt etmeyiz.

2-Bakara Suresi 285

Kuran’ın bu ayetine göre bizim Peygamberimiz’i, Hz. İbrahim’i, Hz. Musa’yı, Hz. Nuh’u, Hz. İsa’yı yarıştırmamamız gerekir. Peygamberler arasında derece farklılığı olsa da Kuran’da belirtilmeyen şekilde bir fazilet sıralaması yapmak doğru olmaz. “Bizim Peygamberimiz en üstündür” demek, bu ayetin ruhuna uymaz. Musevilerin ve Hıristiyanların düştükleri bu hataya, Kuran’ın bu ayetine rağmen ne yazık ki düşülmüştür. Peygamberimiz’in sayesinde tüm insanların ve evrenin yaratıldığı, Peygamberimiz olmasa ne dünya, ne de başka bir mekânın yaratılacağı şeklindeki meşhur uydurma, hadis kılıfıyla insanlara yutturulmuştur. Bunun anlamı iyi düşünülürse ne kadar dehşetli, Kuran’a aykırı bir uydurma olduğu anlaşılır. Peygamberimiz’i herhangi bir peygambere kıyaslamak bile doğru değilken bu hadisle Cebrail’in, diğer meleklerin, cinlerin, hayvanların, bitkilerin, evrenin, dünyamızın Peygamberimiz olmasa yaratılmayacağı gibi inanılmaz bir iddiada bulunulmuştur.

Peygamberimiz’in hammaddesinin diğer insanlardan ayrı olup nurdan yaratıldığı, Kuran’da anlatılmayan yüzlerce mucizesinin olduğu, namaz vakitleri için adeta Allah’la pazarlık yaptığı şeklindeki uydurmalar hep yanlış peygamber algısı oluşturmuştur.. Bu yaklaşım sonucunda, Peygamberimiz’e utanç kaynağı olacak şekilde cinsel mucizeler yakıştırılmış, kişileri kötürüm etmek için beddualar ettiği iftiraları ileri sürülmüştür. Tüm bu iftiralar, hep uydurulmuş hadislerle halka sunulmuştur ki; kutsala karşı gelme korkusunu içinde taşıyan ve dini az bilen halk, bu uydurmaları itirazsız kabullensin. Diğer dinlerin düştüğü hataları Kuran’da okuyup, onları hem eleştirip, hem de aynı hataya düşmek ne acıdır! Diğer bir uydurma hadise göreyse tüm Peygamberler kıyamet günü kendi dertlerine düşmüşken, Peygamberimiz “ümmetim, ümmetim” diyerek ümmetini düşünecektir. Bu uydurma, kaş yapayım derken göz çıkarmanın çok güzel bir örneğidir. Peygamberimiz’i yüceltmek isteyenler, diğer peygamberlerin bencilliği manasına gelebilecek yukarıdaki hadisi uydurmuşlardır. Bunlar Peygamberimiz’i diğer peygamberlerle yarıştırmakla kalmamış; 1-Hz. Muhammed, 2-Hz. İbrahim, 3-Hz. Musa, 4-Hz. İsa şeklinde diğer peygamberleri de üstünlük sırasına göre dizerek hadlerini iyice aşmışlardır.

Seni sapmış bulup da doğru yola iletmedi mi?

93-Duha Suresi 7

Bu ayete göre Peygamberimiz vahiy gelmeden önce sapmış bir haldedir ve Allah’ın gönderdiği vahiy ile düzeltilmiştir. Allah’ın açıkça söylediği bu gerçeğe Şura Suresi 52. ayette de rastlıyoruz:

İşte böylece sana da emrimizden bir ruh vahyettik. Sen kitap nedir, iman nedir bilmezdin.

42-Şura Suresi 52

Mezhepçilerin düştükleri çelişkilerden biri de Peygamberimiz’in atalarında hiç putperest olmadığı ve bunun Hz. Adem’e kadar böyle gittiği iddiasıdır. Oysa Kuran’dan, Hz. İbrahim’in babasının putperest olduğunu anlıyoruz. Hz. İbrahim’in Peygamberimiz’in atası olduğunu düşünürsek bu iddia da dayanaksız kalır. Gerçi gelenekçi zihniyet, “Hz. İbrahim’in babasından kasıt gerçek babası değil, üvey babasıdır veya amcasıdır” şeklinde saptırmalara gitmektedir. Ama Kuran’da açıkça “babası” denmektedir. Bu çekiştirme de mezhepçilerin Kuran’daki açık anlamları bozucu zihniyeti için bir delil niteliğindedir.

ALLAH’IN PEYGAMBERİMİZ’E ÖVGÜLERİ

Mezhepçilerin anlamadığı nokta, Peygamberimiz’in tüm bu uyduruk sözde yüceltmelere ihtiyacı olmadığıdır. Kuran’da Allah, Peygamberimiz’i övmekte, onun üstün bir ahlak üzerinde olduğunu söylemektedir. Allah’ın kendisine elçilik görevi vermesi, kitabında kendisini övmesinden daha büyük yüceltme ne olabilir? Vahiy almadan önceki Peygamber’in durumu veya Peygamber’in atalarından birinin putperestliği Peygamber’i küçültmez. Kuran’dan herkesin kendi davranışlarından sorumlu olduğunu anlıyoruz. Ne peygamber oğlu olan yücelir, ne de kâfir babası olan küçülür. Nitekim Hz. İbrahim’in babası da Peygamber babasıydı ama sapkınlığı Kuran’da geçmektedir. Kişileri soyuna sopuna göre değerlendiren gelenekçi zihniyet, Peygamberimiz’i de böyle değerlendirmeye kalkmış ve bu konuda uydurma hadisler türetmiştir. Bu uydurmalar Kuran’la, gelenekçilerin bu zihniyeti İslam’la çelişmektedir.

Allah Peygamberimiz’i seçti ve ona büyük bir iyilikte bulundu (4-Nisa Suresi 113). Onu güzel ve büyük bir ahlak sahibi kıldı (68-Kalem Suresi 4). Onu âlemlere rahmet yaptı (21-Enbiya Suresi 107). Ve Peygamberimiz’in tüm günahlarını bağışladı (48-Fetih Suresi 2).

Görüldüğü gibi Kuran’da Peygamberimiz en güzel şekilde övülmektedir. Örneğin Enbiya Suresi 107. ayette, Peygamberimiz’in âlemlere rahmet olduğu söylenmektedir. Eğer tüm âlemlerin Peygamberimiz için yaratıldığı doğru olsaydı, bu da Peygamberimiz’in âlemler için rahmet oluşu gibi söylenebilirdi. Çünkü bu izah, doğru olsaydı, tüm bu izahlardan daha önemli bir bilgi olurdu. Gerçek olsaydı, Kuran, bu daha da önemli olan bilgiyi, hadis gibi bir kaynağa elbette bırakmaz, kendisi belirtirdi.

KIL TAPINMACILIĞI

Allah en güzel şekilde Peygamberimiz’i övmüşken, Kuran’ın onay vermeyeceği kıl tapınmacılığı yapanlar, akılları sıra Peygamberimiz’e saygı göstermektedirler. Camilerde “Peygamber’in sakalı” diye bir sürü beze dolandırılıp sarılmış kılları, büyük bir tören havasında açıp, halka bu kılları öptürenler, bu yazılarımızı okuduklarında elbette rahatsız olacaklardır. Onlara göre bu kıl öptürme törenleri Peygamber sevgisidir, Peygamber’e saygıdır. Ne yazık ki Peygamber’in olduğu iddia edilen kılları, dini bir ibadet havasında insanlara öptürme faaliyeti hâlâ devam etmektedir. Hıristiyanlığı ikonlarından dolayı kınayanlar, benzer hurafeleri dinimize kendileri sokmuşlardır.

Peygamberimiz Kuran’da iki sıfatla anılır. Birincisi “nebi” kelimesidir ve “haber getiren” manasındadır. Kuran’da bu kelime, aynen Farsçadan dilimize geçen “peygamber” kelimesi gibi yalnız “Allah’tan haber getiren insanlar” için kullanılmıştır. İkincisiyse “resul” kelimesidir ki Türkçemizdeki “elçi” kelimesinin karşılığıdır ve Kuran’da peygamberler en çok bu kelimeyle anlatılırlar. Bu kelime, aynı Türkçedeki gibi hem Allah’ın elçileri, hem diğer elçilikler için kullanılır. Peygamberimiz’i ve diğer peygamberleri tarif ederken kullanılan bu kelimeler peygamberlerin nebi (haber getirici), resul (elçi) olduğunu gösterir. Yani peygamber, Allah’tan aldığı mesajı insanlara ileten kişidir, peygamber kendinden dine % 1 bile bir şey katamaz. Öyle olsaydı din, Allah ve Peygamber ortak yapımı bir müessese olurdu. Peygamberimiz’e gelen vahiy Kuran’dır. Bunun dışındaki bir hadis, bir mezhep izahı, birisinin içtihadı için “dinin evrensel bir hükmü veya bir bölümüdür” demek; Allah’ın olan dini Allah, Peygamber ortaklığına veya Allah, mezhep imamı, Peygamber ortaklığına çevirmek olur. Kısacası Peygamber’i doğru yere oturtmak, dini doğru kavramanın bir şartıdır. Peygamberimiz aldığı haberi (Kuran’ı) insanlara iletmiştir. Din, bu haberdir. Elçilik (resullük), haber getiricilik (nebilik) bu mesajı (Kuran’ı) insanlara ulaştırmaktır. Allah’ın elçisi olmak çok büyük bir onurdur. Peygamberimiz açısından düşünürsek, bir insanın milyarlarca insana öncülük etmesidir. Ne yazık ki bazıları, Kuran’dan anlaşılan bu peygamber tarifini yaptığımızda “Siz Peygamber’i çok basit görüyorsunuz” demektedirler. Ne yazık ki bu davranışlarıyla bundan sonra 29. bölümde inceleyeceğimiz Hıristiyanlara benzemektedirler. Peygamberler hakkında aşırıya gitmek, sadece bir peygamberi “Allah’ın oğlu” ilan etmekle olmaz. Yalnızca Allah’ın olan dini hükümler oluşturma yetkisi; sünnet, hadis gibi süslü ve sözde Peygambersever tavırlarla Peygamber’e de veriliyorsa, o da dinde bir sapmadır.